نزن سرباز

دیروز از هفت تیر رد می شدم، ساعت 4، مردمی را دیدم که برای برای پشتگرمی دادن به شیخ شجاع و در دفاع از روزنامه اش آمده بودند، تعدادشان از چند هزار خیلی بیشتر بود، آنها هم آمده بودند، مثل همیشه خشن و بی رحم، با باتوم، اشک آور، فحش و دستبند.
سمفونی این 60 روز در شعارها به راه بود و صدای زنها مثل همیشه از همه بلندتر. حمله کردند و زدند، سپیدمویی 50،60 ساله عصبانی فریاد کشید : چرا می زنی!! که زیر باتوم و لگدهای سربازی بیست و چند ساله پهن شد کف پیاده رو، مامور اما نمی دانم چه کینه ای داشت که کوتاه نمی آمد. حس کردم برای تسلای خودش می زند. من مات با دهان باز به موهای سپید مرد و دستهای حائل شده اش زل زده بودم که رد باتوم روی رانم نشست. متفرقمان کردند، نمی دانم پیرمرد چه شد.
تا دو ساعت بعد همان حوالی ماندیم و من هی با خودم مویه می کردم " نزن سرباز "، نزن ، شعارها اما ادامه داشت...
امروز شد، الان هم چشمهایم را که می بندم باتوم آن سرباز را که بی هیچ شرمی می کوبد را می بینم و پیرمرد خوش پوشی که افتاده به خود می پیچد.
خودم هم هستم، همان گوشه ایستاده و فقط زل زده ام ، فقط زل...