گاهی به چشم هایش نگاه کن

هیچ وقت به این موضوع دقیق نشده بودم که وقت حرف زدن با کسی دقیقن نگاهم به کجای صورتش است، این را وقت حرف زدن با او فهمیدم، به هم که چشم می دوزیم به دلیلی که چرایش معلومم نیست اصلن نگاهم به چشمهایش نمی رود، حتی به زور، چشمهای حیرانم جایی بین بالای لب ها و دماغش می ماند و جرأت بالا رفتن نمی کند.

تصورم این بود که همه را این طور نگاه می کنم، امتحان کردم، اشتباه بود. همین دیروز که برای اولین بار از آن در رمزدار گذشتم و توی آن اتاق بزرگ رو در روی رئیس نشستم، صاف به چشمهایش نگاه کردم و حرف زدم و حرف شنیدم...

اما هیچ وقت نشد و نتوانستم باب دلم به آن تیله های زیتونی نگاه کنم، هر وقت هم خودم را به زور به دیدنشان مجبور کردم مردمک هام جوری که انگار فرمان از من نمی برند از جلو آن ها قایم شدند.

چقدر سیر چشم هایش را ندیده ام...

عکس از امین نظری