حکمِ صادره

واقعن از نظر من اهمیت چندانی ندارد این که سوژه ی عشق، کجای رابطه ی عاشقانه ات قرار دارد. این که در میانه ی رابطه دقیقن به چه چیزی فکر می کرد و در چه حس و حالی بود. این که آیا حتمن او هم عاشق تو هست یا نه. این که تا کجای قصه با تو خواهد آمد. این که حرف دلت را بخواند یا نخواند و این که هر چیز دیگری...
برای من همان چند بار دیدن و شنیدنش، بوییدن عطرش و بوسیدن چشم هایش که مثل سرمای منفی n درجه زانوهایم را می لرزاند، کافی بود. همین که حالا هم در نبودش ، دیدن هر باره ی عکسش و توهم بی پایان شباهت عطرهایی در پیاده رو خیابان به عطر تنش سرم را 180 درجه می چرخاند و بغضی را به گلوی دود گرفته و نمی را به گوشه ی چشمه ی بخیل چشم هایم می رساند بس است.
همین که شماره های گوشی ام را هر روز فقط برای دیدن لذت ساده ی شکل نوشتاری اسمش مرور می کنم و هی زل می زنم به حرف حرف اسمش کافی ست. مهم نیست به چه دلیل من را نخواست، اهمیتی ندارد به گریه های های های در آغوش هم مان پشت کرد، اهمیتی ندارد سراغی از من نمی گیرد، همین که اشک را تپش داغ و تند قلب را و لبخندهای بی گاه را و کمی خاطره از کمی خیابان و پیاده رو را برایم باقی گذاشته کافی ست...
این بغض ، این نمِ خفیفِ اشک ،این زانوان لرزان و این مژه هایی که روی همین متن هم به هوایش هی بالا و پایین می پرند را بیشتر از خودش دوست دارم. فقط کاش این حس نمیرد.

----------------
پسورد ایمیل و وبلاگ من از دیروز دزدیده شده بود و وبلاگ دیده نمی شد، با همکاری دوستان و همراهی گوگل دوستداشتنی و به کار بردن تدابیر امنیتی هر دو این عزیزان را به دامان خانواده برگرداندیم. ولی واقعن برای ساعاتی احساس لختی می کردم!