معمولی

الان دهدشتم و مشغول امتحان دادن، 20 واحد است و تا الان نصفش را گذراندم. اوضاع روزگار معمولی ست، نه خوشبخت خوشبختم آنگونه که همه چی آرومه و نه بدبختم. وضعیت معمولی و متوسطی است. بعضی روزها از فرط سرخوشی چنان سرخ می شوم که بیا و بنگر بعضی روزها هم سرم توی کتاب باشد یا نه از گرهی که به پیشانی ام می افتد راحت می شود فهمید غمگینم.

با جنبش اما آی حال می کنم، اون از بیست و دوم خرداد که یه تکان اساسی به تن کودتا چی ها داد (ساعت هشت بعدازظهر این روز توی بلوار کشاورز نزدیک بود توسط یک بسیجی موتوری بی سیم به دست فعال با کارت خبرنگاری روزنامه سنگین وزن وطن امروز به جرم حمل دوربین و لپ تاپ در کوله ام سری به اوین یا محلی مشابه بزنم که به خیر گذشت و با روبوسی از من بای بای کرد)، آن هم از بلاهتشان در حمله به بیت آیت الله صانعی و دفتر آیت الله فقید منتظری و فحش و فضیحت به سید حسن خمینی که سرهای بیرون آمده ی شکاف و بخت برگشته ی حاکمیت است.

نامه مصطفی تاجزاده هم عالی بود آقا، عالی بود. من این وسط عدد خاصی نیستم اما به این مصطفی خان افتخار می کنم.

پی نوشت: از کارهایی که قول داده ام انجام دهم و به دلیل واید بودن هی عقب می اندازم از خودم حرصم می گیرد عوضش جلوی آینه چه فحشهای کمر به پایین به خودم داده ام... چه فحشهایی. آنهایی که باید ببخشند طبق معمول من را ببخشند دیگر.