سفر، امتحان، زن، گچپژ و جنبش

- بعد از 15 روز سفر امتحانی تفریحی نوسالژیکی از زادگاه برگشتم تهران و سر کار، اعتراف می کنم این اولین بار است 20 واحد دانشگاهی را یکجا پاس می دارم! سفر خوبی بود، درس خواندن در جوار پدر و همچنین مادر دوست داشتنی و سخت گیر که ضربآهنگ بخون بخونش هنوز توی گوشم است دلچسب بود.

- تجربه امتحان پس دادن در پیام نور هم حکایت جالبی دارد، مثلن : خواندن کتاب "روان شناسی اجتماعی" 350 صفحه ای را از ظهر ساعت 2 شروع کردم و شب ساعت 3 و 10 دقیقه تمام، فردا صبح ساعت هشت هم امتحان بود و من بدینوسیله خودم را به یک نمره 16 مزین کردم.

- در مقایسه با تهران n میلیونی، دهدشت 50 هزار نفری ما داشته های جالبی دارد، اینجا من به انضمام جواد و دوستی دیگر در آپارتمانی 40 متری روزگار می گذرانیم ، آنجا فقط حیاط خانه ها و طبیعتن خانه ی ما 200 متر است، کتاب خواندن و نهار خوردن و قیلوله ی عصرگاهی در زیر آفتاب نیم تاب دی ماه دهدشت تاکیدی ست بر اهمیت نور خورشید و ویتامینD. یادم آمد تهران که هستم ماه به ماه رنگ روی خورشید خانم را نمی بینم چه برسد به اینکه بخواهم سر ظهری پشتمان را نوازشی هم بدهد.

- خوبی دیگر آنجا این است که اگر بخواهی از هر کجایش به هر کجای دیگر برای دیدن دوستی، دادن امتحانی، دیدن رخ زیبایی و هر کار خیر و شری بروی نهایتن 5 دقیقه زمان می برد که در مقایسه با تهرانِ دهن سرویس کن بهشت برین (با فتح ب) محسوب می شود.

- اساسن آنجا همه چیز واید است، زمین خدا و خانه های 300 ، 400 متری با اتاقهای پذیرایی 100 متری معمولی است. یکی از دوستان مجردِ در آستانه ی تأهل (احسان) تنها با 6 میلیون خانه ای نوساز با 4 اتاق خواب، یک آشپزخانه 40 متری و یک پذیرایی که دست کم ظرفیت پارک 5 پاترول 4 درب دارد اجاره کرده که اسم خانه برایش اساعه ادب است و باید آن را " بیت " خواند، البته هر چه فکر می کنم منظور دوست مذبور را از اجاره بیت مذکور درک نکردم!

- یکی از زوجهای جوان فامیل بچه دار شده و دختری به دخترهای جامعه اضافه کردند، اسمش را هم زهرا گذاشتند، جالب اینکه در حلقه بسته ی خانواده خودشان این پنجمین یا ششمین زهرایشان است! معنای این کار را هم نفهمیدم و نخواهم نفهمید، اینطور که معلوم است "نام" مثل قدیمها دیگر آن کارکرد سابق را ندارد و نشانه ی شناسایی نیست بلکه وسیله ای شده برای کسب ثواب و امتیازات الهی. یاد "حسن" دوست دوران دبیرستان افتادم که می گفت اگر زن گرفتم و بچه دار شدم حتمن اسم پسرم را می گذارم " گچپژ ".

- در فاصله ی بین دو امتحان یک فوتبال داغ و اکشن با جمعی از دوستان در دشتهای بهاری شده ی شهر هر چند پر از قهر و ناز و غرزنی و جرزنی بود اما حال اساسی داد.

- اکثر دوستانم زن گرفته اند، این واقعیت را در این سفر به وضوح متوجه شدم، برگشتنی در یاسوج ظهر خانه ی محمود تازه متاهل شده بودم، نهار هم غذای خوشمزه ای با اسم " بی ماهتابی " دست پخت فاطمه ی محمود بود که در هوای بارانی بی نظیر یاسوج چسبید. بین راه اصفهان ماندم و یک شب و روز خوب را خانه ی " مهدی " دوست و در همان حال پسر خاله ام سر کردم، مهدی هم متاهل است و " فاطی " اش دوست داشتنی. فاطی از یکی از دوستهایش حرف زد و گفت به شرط آنکه من قصد ازدواج داشته باشم ما را با هم آشنا می کند!

- قبل از آمدن والد محترم در گفتگویی صمیمانه و رسمی فرموده بود: پولهایت را جمع کن ، عید که آمدی برویم جایی برایت زن بگیریم! دوستم " نبی " (متاهل است) نقل می کند وقتی برادرِ زن نگرفته اش در معرض جدی پرسش بنیادین "چرا زن نمی گیری؟ " قرار گرفت، گفت : " تا وقتی تکلیف جنبش مشخص نشود زن نمی گیرم."

- من از موقعیت خودم سوء استفاده می کنم و یک قید " حداقل " به این جمله ی گهربار اضافه می کنم شما آن را هر جا که دوست دارید نصب کنید.